De beruchtste gevechten van 'Iron' Mike Tyson

Mike Tyson was een van de beste boksers ooit bij de zwaargewichten.

Zijn angstaanjagende houding in en buiten de ring en zijn wrede kracht om zijn tegenstanders knock-out te slaan leverden hem de titel 'de engste man in het boksen' op.

Laten we eens terugkijken naar enkele van zijn meest opmerkelijke gevechten in zijn 20-jarige carrière.

Tysons gevecht tegen Peter McNeely staat algemeen bekend als zijn 'He's back'-gevecht. Hij stapte toen voor het eerst na vier jaar opnieuw in de ring na een gevangenisstraf voor aanranding.

Tysons felle loopje in de ring zei alles: hij sloopte McNeeley na 89 seconden en sloeg hem knock-out met een harde uppercut.

Op 6 maart 1985 bokste Tyson zijn eerste profgevecht tegen de ervaren Hector Mercedes. Hij was toen 18.

Tyson versloeg Mercedes in de eerste ronde na een technische knock-out. Van zijn eerste 28 gevechten zou hij er 26 winnen met een (technische) knock-out.

Een van de meest opmerkelijke gevechten in Tysons carrière was zijn laatste optreden tegen de Ier Kevin McBride op 11 juni 2005.

Het was een moeizaam gevecht waarin beiden er niet in slaagden die fatale en winnende klap uit te delen. In de zesde ronde probeerde Tyson McBrides arm te breken en hem een kopstoot te geven voordat hij zich voor de zevende ronde terugtrok. McBride won zo na een technische knock-out.

De wedstrijd tussen de ongeslagen sterren Mike Tyson en Michael Spinks in juni 1988 werd aangekondigd als 'Once And For All'.

'Iron' Mike was in het bezit van de belts van de drie grote boksbonden, terwijl Spinks de kampioen was volgens de tijdschriften 'The Ring' en 'Boxing Illustrated'. Tyson legde iedereen die nog aan hem twijfelde het zwijgen op door Spinks na 91 seconden knock-out te slaan.

Maar Tyson schreef pas echt boksgeschiedenis met zijn eerste gevecht om de wereldtitel tegen Trevor Berbick (22 november 1986).

De 20-jarige Tyson versloeg de 33-jarige Berbick in 5 minuten en 35 seconden en werd zo de jongste wereldkampioen ooit bij de zwaargewichten.

Tyson had honger naar een wereldtitel na een gevangenisstraf en had in maart 1996 zijn zinnen gezet op de wereldtitel van het Britse zwaargewicht Frank Bruno.

Door zijn gevangenisstraf twijfelden veel mensen eraan dat Tyson nog het niveau had om om de wereldtitel te vechten. In de derde ronde pakte hij echter uit met een knock-out en werd hij op 29-jarige leeftijd opnieuw wereldkampioen.

Tyson had sinds jaar en dag de reputatie om zijn tegenstanders in de ring ernstig te willen verwonden. Volgens evolve-mma.com zei hij voor zijn gevecht met Donovon Ruddock: "Als hij niet sterft, telt het niet. Als hij niet dood is, telt het niet."

Beide boksers maakten er een echte oorlog van. Tyson klaarde de klus echter in de zevende ronde met een technische knock-out nadat hij Ruddock al in de tweede en derde ronde had neergeslagen.

In 1988 stonden de WBC-, WBA-, en IBF-wereldtitels bij de zwaargewichten op het spel. Tyson verdedigde zijn belts tegen de formidabele Larry Holmes.

Tyson verscheurde Holmes op meesterlijk wijze en sloeg de veteraan in de vierde ronde drie keer neer. Voor het einde van de vierde ronde schoot de scheidsrechter Holmes te hulp en zette hij het gevecht stop.

Op 28 juni 1997 stond Tyson voor de tweede keer in zijn carrière tegenover Evander Holyfield, die hem in hun eerste confrontatie in 1996 al eens verslagen had.

De strijd eindigde dramatisch en wordt gezien als een van de meest bizarre momenten in de sportgeschiedenis. Tyson werd in de derde ronde namelijk gediskwalificeerd omdat hij een stuk oor van Holyfield had afgebeten.