De dood van Ayrton Senna: een mechanisch defect dat tot de tragedie leidde

Er zijn sterfgevallen die zware vragen oproepen. Wat had Ayrton Senna ons nog kunnen geven als hij het had overleefd? Hoe vaak zou hij nog op het hoogste podium hebben gestaan? Hoe zou zijn leven eruit hebben gezien als het ongeluk bij Imola hem dat niet zo vroeg had afgenomen?

Op 1 mei 1994 zag de Grand Prix van San Marino er goed uit voor Senna. Nadat hij de kwalificatie had afgesloten met een tijd van 1'23"998, startte de Braziliaanse coureur op pole position. Maar het natuurlijke enthousiasme voor het resultaat was getemperd door de tragische gebeurtenissen van de voorgaande dagen.

Op zaterdag was het circuit van Imola al het toneel van een ongeluk dat het leven kostte aan de Oostenrijker Roland Ratzenberger. Volgens de Gazzetta dello Sport waren alle coureurs in shock, waaronder ook Senna.

Het fatale ongeluk van Roland Ratzenberger was niet het enige. Eerder had Rubens Barrichello al een ongeluk gehad tijdens de vrijdagtraining, twee dagen voor de dood van Senna.

Slechts een kwartier voor de start van de kwalificatie crashte de Jordan van Barrichello met 200 km/u in de betonnen vangrail.

De auto van Barrichello op de vangrail zag eruit als 'een echte bom', vertelden toeschouwers op de tribune aan Formula Passion. Hij viel volledig uit elkaar. Er werd snel hulp geboden en de coureur kwam vrijwel ongedeerd uit het ongeluk, met alleen een gebroken septum en wat blauwe plekken.

Op zondag had Ayrton Senna minder geluk. Zijn auto crashte tegen de muur in de snelle Tamburello-bocht en de ernst van de gebeurtenis was vanaf het begin duidelijk. Maar het bepalen van de oorzaak was niet zo eenvoudig.

Het duurde acht jaar, van 1997 tot 2005, tot de oorzaak van het ongeluk van Ayrton Senna werd vastgesteld. De uiteindelijke uitspraak bevestigde dat alles te wijten was aan het falen van de stuurkolom.

De stuurkolom was op Senna's eigen verzoek aangepast om het zicht vanuit de cockpit te verbeteren. Later onderzoek wees echter uit dat de kolom in tweeën was gespleten en vervolgens gelast. Maar dat was nog niet alles.

De Corriere della Sera berichtte dat de analyses van de technische faculteit van de Universiteit van Bologna en het luchtvaartcentrum in Pratica di Mare de precaire staat van de buis en de verantwoordelijkheid van het team bevestigden. Vermoeid en met sporen van roest, was de stuuras niet bestand tegen de mechanische spanningen en brak.

Hoewel het inderdaad het falen van de kolom was dat het ongeluk veroorzaakte, was Senna's dood te wijten aan een andere, zeer pijnlijke reden, zoals Corriere della Sera opmerkt.

Bij het breken kwam de voorste ophangingsarm in de cockpit van de eenzitter terecht en raakte de Braziliaanse coureur in het hoofd, door een gat in zijn helm. Als het een paar cm verder was geweest, zou de helm hem hebben beschermd.

Giovanni Gordini, de reddingsarts, herinnert zich dat moment in de Gazzetta: "De reanimatiemanoeuvres waren al begonnen, maar hij gaf geen teken van leven. We begrepen allemaal meteen de ernst van de situatie".

Senna werd meteen per helikopter naar het Maggiore-ziekenhuis in Bologna vervoerd, maar er viel niets meer aan te doen en hij stierf om 18.37 uur op de 11e verdieping van de intensive care.

De resultaten van de autopsie op het lichaam van de Braziliaanse kampioen droegen niet bij aan geruststelling. Het forensisch onderzoek bevestigde namelijk dat het hoofd het enige lichaamsdeel was dat schade had opgelopen. Zijn dood was een jammerlijke speling van het lot en een tragedie voor de hele wereld.

Senna werd drie keer wereldkampioen met McLaren (in 1988, 1990 en 1991) en werd toen, net als nu, beschouwd als een van de grootste coureurs aller tijden. Zoals de Gazzetta dello Sport het zegt, was en blijft hij "een steunpilaar van een Formule 1 die niet langer bestaat".