Remco Evenepoel: kan de wereldkampioen tijdrijden de Tour in 2024 winnen?

Remco Evenepoel is de laatste jaren als een komeet naar de wielertop geschoten. Van een groot talent in de jeugd groeide hij uit tot een van de beste wielrenners ter wereld en in 2024 misschien wel een van de favorieten voor de Tour de France. Maar welk parcours heeft hij in al die jaren afgelegd? Klik verder en ontdek het.

Het wielrennen zit Remco Evenepoel in de genen. Hij is de zoon van ex-prof Patrick Evenepoel, die in zijn carrière onder meer de GP van Wallonië op zijn naam schreef. Toch besloot zoonlief om het eerst in een andere sport te proberen.

Evenepoel begon zijn sportcarrière in het voetbal. Op vijfjarige leeftijd sloot hij zich aan bij RSC Anderlecht, waar hij in zijn eerste passage tot zijn elfde zou blijven. De renner steekt zijn liefde voor de Brusselse club niet onder stoelen of banken. "Anderlecht heeft mij gevormd. Ik ben Mauve," schreef hij veelzeggend bij een foto op Instagram.

Op zijn elfde vertrok de kleine Evenepoel naar Nederland, waar hij de kleuren van PSV Eindhoven ging verdedigen. Hij zou er tot zijn veertiende spelen, om daarna terug te keren naar oude liefde Anderlecht. Evenepoel zou ook verschillende keren voor de Belgische jeugdelftallen uitkomen.

Foto: @remco.ev / Instagram

Evenepoel verzeilde bij Anderlecht op de bank en trok dan maar zijn conclusies. In 2017 verkaste hij naar KV Mechelen, maar daar zou hij slechts vier maanden spelen. De geboren Aalstenaar gooide het datzelfde jaar nog over een andere boeg: hij begon te wielrennen. Een goede beslissing, zou later blijken.

Het zou niet lang duren voor Evenepoel zijn eerste zege pakte in de wielersport. Hij zou daarna ook al snel internationaal naam maken door in 2018 zowel het EK als het WK op de weg te winnen, telkens op indrukwekkende wijze. Hij stak ook twee keer de tijdrit op zak. Het leverde hem interesse op van de grote ploegen in het peloton.

Het was uiteindelijk de toenmalige Belgische formatie Deceuninck–Quick-Step die Evenepoel binnenhaalde. De ploeg van Patrick Lefevere schotelde hem zijn eerste profcontract voor. Evenepoel zou het vertrouwen in hem al snel terugbetalen.

De toen 19-jarige Evenepoel liet meteen zien dat de Belgische formatie een goede beslissing had genomen. Debuteren deed hij in Argentinië, in de Ronde van San Juan, waar hij meteen beslag op het jongerenklassement.

De eerste individuele profzege van Evenepoel liet daarna niet lang op zich wachten. Hij schoot in juni 2019 raak in de tweede etappe van de Ronde van België. Als kers op de taart pakte hij ook de leiderstrui, en die zou hij niet meer afgeven.

De eerste grote dagzege in zijn carrière kwam er begin augustus van datzelfde jaar. Evenepoel zette de Clásica San Sebastián naar zijn hand en werd de op twee na jongste renner ooit die een grote zege boekte. Nog in 2019 pakte hij de Europese titel tijdrijden en een zilveren medaille op het WK tegen de klok. Geen Belg deed ooit beter op moment van schrijven.

De goede prestaties van Evenepoel leverden hem heel wat erkenning op in België. De Flandrien-trofee moest hij in 2019 nog aan Wout van Aert laten, maar hij mocht wel de Kristallen Fiets in ontvangst nemen. Daarnaast werd hij ook voor de eerste keer verkozen tot Sportman van het Jaar.

Ook 2020 was een goed seizoen voor Evenepoel. Hij won de rondes San Juan, de Algarve, Burgos en Polen. Dat beloofde veel goeds voor het najaar, waarin de Ronde van Lombardije het grote doel was van de 'Aerokogel van Schepdaal'. Maar de Italiaanse koers verliep niet zoals verhoopt ...

Evenepoel was op de afspraak in de 'Koers van de Vallende Bladeren.' Hij zat mooi voorin in een groepje met andere toppers, maar verloor de controle op een brug. Hij knalde tegen een muurtje en dook de afgrond in. Het verdict was zwaar: hij brak zijn bekken en stond voor een lange revalidatie.

Evenepoel moest het voorjaar van 2021 zo noodgedwongen aan zich voorbij laten gaan. Hij werkte keihard aan zijn comeback, die hij uiteindelijk zou maken in de Giro. Hij startte goed in de laars, maar kon daarna niet wegsteken dat hij ritme miste. Evenepoel gaf op na rit 17 en zou zijn pijlen daarna op andere doelen richten. En met succes.

Evenepoel haalde uit in de Baloise Belgium Tour. Hij won er de tijdrit en nam na afloop de leiderstrui mee naar huis. Datzelfde jaar werd hij ook tweede op het Belgisch kampioenschap tijdrijden.

Een ander doel van 2021 waren de Olympische Spelen in Tokio. Evenepoel zakte met grote ambities af naar Japan, maar viel niet in de prijzen. Zowel in tijd- als wegrit viel hij naast het podium. Hij spoelde de teleurstelling nog datzelfde jaar door met zeges in de Druivenkoers en de Brussels Cycling Classic.

Het mislopen van olympische medailles hield Evenepoel niet tegen om zijn prijzenkast te vullen met ander eremetaal. Op het EK pakte hij brons in de tijdrit en zilver op de weg. Het WK in eigen land leverde dan weer brons op (tijdrit). 2021 werd zo toch nog een mooi jaar voor de Belg.

2022 begon voor Evenepoel met een nieuwe eindzege in de Ronde van de Algarve. Het was de tweede keer dat hij de Portugese rittenkoers won. Daarna richtte de renner het vizier op enkele Belgische koersen. De zesde plaats in de Brabantse Pijl bleek daarbij een opwarmertje voor een kabinetstukje...

Op 24 april 2022 boekte Evenepoel in Luik-Bastenaken-Luik de grootste dagzege uit zijn nog altijd prille carrière. Hij gooit zijn laatste tegenstander overboord op de Roche aux Faucons en soleert naar de finish. Evenepoel pakte zo het eerste monument uit zijn carrière.

Evenepoel zou dat jaar voor het eerst de Vuelta rijden. Hij wilde in de Ronde van Zwitserland al eens zien hoe hij een langere rittenkoers met zware bergritten zou verteren. Evenepoel deed niet mee voor de eindzege en werd uiteindelijk elfde. Hij won wel de tijdrit en sloot zijn Zwitserse avontuur zo relatief goed af.

De laatste grote test voor de Vuelta volgde op 30 juli: de Clásica San Sebastián, een wedstrijd die Evenepoel nauw aan het hart ligt. De pion van Patrick Lefevere toonde in Noord-Spanje dat het zeer goed zat met de vorm. Evenepoel ging er ver van de meet alleen van door en bracht zijn solo tot een goed einde. Hij kon nu met vertrouwen afzakken naar de Vuelta.

Evenepoel startte als een van de favorieten in Spanje, maar sprak zijn ambities voor de eindzege nog niet uit bij de start. Die mochten bijgesteld worden na de vijfde etappe, toen Evenepoel de rode leiderstrui overnam van de Fransman Rudy Molard. Een nieuwe mijlpaal in zijn loopbaan.

Evenepoel behield de volgende dagen het rood en deelde in rit 10 een mokerslag uit aan de concurrentie. Hij ging als een wildeman tekeer in de tijdrit met aankomst in Alicante en pakte 48 seconden op grote concurrent en winnaar van de drie vorige Vueltas Primoz Roglic.

Evenepoel zou daarna goed stand houden, ondanks een val in de tweede week. Toen Primoz Roglic later in de wedstrijd moest opgeven na een zware val leek de buit binnen. Evenepoel hield relatief makkelijk stand en won de Vuelta voor de Spanjaarden Enric Mas en Juan Ayuso. Hij werd zo de eerste Belgische winnaar van een grote ronde sinds 1978.

Maar dan moest dé apotheose van zijn seizoen nog komen. Op het WK in Wollongong had de Belgische ploeg met Wout van Aert en Evenepoel twee ijzers in het vuur. In de tijdrit strandde de laatstgenoemde op de derde plek, maar het bleek slechts een voorproefje voor de wegrit.

Evenepoel was alomtegenwoordig in de wegrit en maakte deel uit van een ruime kopgroep. Met een snedige aanval gaf hij iedereen het nakijken. Enkel Aleksej Loetsenko kon volgen, maar ook de Kazach moest niet veel later de rol lossen. Wat volgde voor Evenepoel, was een triomftocht van 26 kilometer die uitbundig werd gevierd in de Belgische woonkamers. België had eindelijk zijn opvolger te pakken voor Philippe Gilbert, die de regenboogtrui in 2012 veroverde.

Na zijn wereldtitel had Evenepoel eind 2022 nog een andere reden om te vieren: hij stapte begin oktober in het huwelijksbootje met zijn partner Oumi Rayane. Achter elke man staat een sterke vrouw, en dat is dus ook bij Evenepoel het geval.

2022 was een echt boerenjaar voor Remco Evenepoel, maar zijn honger was nog niet gestild.

De regenboogtrui wist immers ook in 2023 weer Luik-Bastenaken-Luik te domineren en te winnen.

Het volgende grote doel van Evenepoel was de Giro d'Italia. Het wielerpubliek keek er reikhalzend naar uit na de triomf van de Belg vorig jaar in de Vuelta.

Evenepoel begon als grote favoriet aan La Corsa Rosa. Primoz Roglic was op papier zijn grootste concurrent, maar de wedstrijd verliep niets zoals gehoopt voor de wereldkampioen.

Alles liep aanvankelijk wel volgens plan. Evenepoel was te bewonderen in het roze en ging als leider de tijdrit in op dag 9.

Evenepoel won de tijdrit, maar met een kleinere voorsprong dan verwacht. Was hij dan toch niet zo sterk als iedereen dacht?

Op die vraag kregen we al snel een antwoord. Evenepoel testen na de tijdrit positief op COVID-19 en was dus ziek. Hij stapte meteen na de bekendmaking van het nieuws uit koers.

Evenepoel veranderde het geweer meteen van schouder en ging zich focussen op zijn herstel en de volgende doelen in zijn seizoen: de Belgische kampioenschappen tijdrijden en op de weg. Die zouden hem wisselend succes opleveren.

De tijdrit zou niet goed verlopen voor Evenepoel. Hij viel al na een paar minuten en kwam in de gracht terecht. Hij kon de verloren tijd daarna niet meer goedmaken en moest vrede nemen met een vierde plaats. Maar hij zou snel zijn revanche beet hebben ...

In de wegrit was het wél prijs voor Evenepoel: hij ontsnapte met Alex Segaert en klopte zijn 20-jarige landgenoot in de sprint. Wat volgde, was een immense vreugde-uitbarsting bij de renner van Soudal Quick-Step.

Evenepoel vulde zijn fraaie palmares zo nog wat meer aan, maar stond er ook helemaal bij de volgende grote afspraak van zijn seizoen: de Clásica San Sebastián. Hij won de Baskische koers al voor de derde keer en liet zien dat hij klaar was voor het WK in Schotland en de Vuelta.

De wegrit in Schotland was niet echt iets voor Evenepoel, maar de tijdrit wel. Hij versloeg de tegenstand - inclusief de Italiaan Filippo Ganna - en werd de eerste Belg ooit die zich tot wereldkampioen op de weg kroonde.

De wereldtitel gaf Evenepoel ongetwijfeld het nodige vertrouwen voor de Vuelta, die hij voor de tweede keer wou winnen. Maar de ambities van de Belg kregen een ferme knauw in rit 13.

Evenepoel stortte helemaal in in de rit met aankomst op de Tourmalet en kreeg 27 minuten aan de broek gesmeerd door dagwinnaar Jonas Vingegaard.

Evenepoel zat diep, maar knokte de volgende dag meteen terug. Hij won de bergrit met aankomst op Puerto de Belagua en pakte de bergtrui. Hij zou die daarna niet meer afgeven en in totaal drie etappes winnen.

In 2024 is het zover en zal Evenepoel eindelijk zijn eerste Tour de France rijden. Is hij meteen de topfavoriet? Tourbaas Christian Prudhomme denkt van niet.

Prudhomme ziet twee andere belangrijke kanshebbers, al onderschat hij Evenepoel niet. "Uiteraard zullen Vingegaard en Pogacar de grote favorieten zijn. Maar Evenepoel heeft wel die X-factor, dat onverwachte en briljante. Hij kan de boel plots helemaal op zijn kop zetten", zei de Fransman op de voorstelling van de Tourstart van 2025.

Een eindzege van Evenepoel helemaal uitsluiten doet Prudhomme dan ook niet. "Hij kán winnen. Maar wat zeker is, is dat hij zijn stempel zal drukken op de koers en dus ook op de eindzege."

Een ding staat vast: Evenepoel zal er alles aan doen om de eerste Belgische Tourwinnaar te worden sinds Lucien Van Impe in 1976. Schrijft hij Belgische geschiedenis?