Ruud Gullit: een bijzonder mens in foto's

Ruud Gullit is al in de 60 en kan met voldoening op zowel zijn professionele als persoonlijke leven terugkijken. Laten we zijn ongelooflijke carrière langsgaan en zien hoe het op dit moment met de voetbalheld gaat.

Ruud Gullit was niet alleen een goede voetballer maar ook een opvallende verschijning op het veld.

Foto: Ruud Gullit in 1983 met het Nederlands Elftal tegen Spanje

Door zijn dreadlocks en zijn energieke verschijning was Gullit een van de meest geliefde voetballers, vooral bij de kinderen van die tijd. Hij was zo populair dat gadgets met zijn beeltenis of pruiken met nep-dreadlocks tot de best verkochte artikelen buiten de stadions behoorden.

Volg ons op MSN om elke dag de beste artikelen te ontvangen

De speler debuteerde in 1979 voor HFC Haarlem. De club werd kampioen in de Eerste Divisie in het seizoen 1980-1981. Gullit maakte in zijn drie seizoenen in Haarlem 35 doelpunten voor de club.

In 1982 ging Gullit naar Feyenoord, waarmee hij in 1984 de Nederlandse beker won. In zijn drie seizoenen bij Feyenoord was hij goed voor 41 doelpunten in 103 optredens.

In 1985 stapte Gullit over naar PSV, waar hij in twee seizoenen tot 75 optredens kwam en 53 keer scoorde.

PSV maakte een gouden tijd door en Gullit was een belangrijke speler in het geheel. Hij werd in 1986 en 1987 landskampioen met PSV. Na Feyenoord was dat dus zijn derde Eredivisiebeker.

Al die winst leverde Gullit internationale interesse op, vooral van het AC Milaan van Silvio Berlusconi. In de zomer van 1987 ging hij voor het recordbedrag van 13,5 miljard lire (ongeveer 7 miljoen euro) naar AC Milan.

Dankzij zijn ongelooflijke fysieke kwaliteiten en talent was hij de perfecte aanvallende middenvelder, om dan over te schakelen naar de rol van libero of tweede spits. Kortom: Gullit was een echte natuurkracht.

In hetzelfde jaar dat hij bij de Rossoneri kwam, won de Nederlandse ster de felbegeerde Ballon d'Or. Hij droeg de trofee op aan de Zuid-Afrikaanse anti-apartheid-leider Nelson Mandela.

De Italianen konden geen genoeg krijgen van Gullit.  In Milaan kreeg hij de bijnaam 'Zwarte Tulp' of 'Simba'. Die laatste naam kreeg hij omdat sportjournalist Gianni Brera zijn haren vergeleek met de manen van een leeuw.

In die jaren was Ruud Gullit niet de enige grote Nederlandse voetballer in het Italiaanse voetbal. Bij Milan speelde ook de legendarische Marco van Basten en Frank Rijkaard.

De twee waren de hoofdrolspelers in enkele spannende duels tegen de man die door velen nog steeds de God van het voetbal wordt genoemd: Diego Armando Maradona.

Ondertussen kwam hij terug naar Nederland om met coach Rinus Michels te werken aan het EK van 1988. En wat voor een EK werd het!

Nederland werd, mede dankzij een aantal geweldige optredens van Gullit en Van Basten, Europees kampioen.

Op clubniveau zou Gullit zou zes opeenvolgende seizoenen bij AC Milan spelen, om na een passage bij Sampdoria in het seizoen 1993-94 voor een korte periode terug te keren. In Milaan won Ruud Gullit drie Italiaanse titels, drie Italiaanse Supercups, twee Europacups I, twee UEFA Super Cups en twee keer het WK voor clubs.

"Hij had een buitengewone fysieke kracht, veel charisma en voor zijn teamgenoten was hij een echte leider," zei de voormalige coach Arrigo Sacch tegen Corriere. "Toen hij aanzette, met zijn manen in de wind, was het alsof de trompet van de aanval klonk".

Midden 1995 verliet Ruud Gullit Italië om naar Engeland te gaan, naar het Londense Chelsea. In deze fase van zijn carrière speelde de Nederlandse ster opnieuw als centrale verdediger, zoals in zijn begindagen als voetballer.

Slechts één jaar later verving Gullit coach Glenn Hoddle op de bank bij Chelsea. Hij werd speler-coach, de jongste niet-Britse, en wist het team naar winst in de FA Cup van 1996-1997 te leiden.

Op 12 februari 1998 nam Ruud Gullit op 36-jarige leeftijd afscheid als voetballer om zich volledig op zijn trainerscarrière te focussen. Hij stond aan het roer van onder meer Newcastle United, Feyenoord en Terek Grozny, een team uit de Russische Premjer-Liga. Helaas was hij als trainer minder succesvol dan als speler.

Gullit kon echter wel goed praten over voetbal en werd over de hele wereld uitgenodigd om wedstrijden te duiden. Zo becommentarieerde hij bij het Amerikaanse ESPN de Nederlandse wedstrijden op het WK van 2010. "If it ain't Dutch, it ain't much," was één van zijn stokpaardjes.

In 2017 publiceerde hij een boek, getiteld 'Kijken naar voetbal'. Hij werd ook columnist voor Ziggo en beIN Sports. Bij die laatste becommentarieert hij tot op de dag van vandaag internationale toernooien zoals het WK en de Champions League.

Zijn privéleven was even intens als zijn voetbalcarrière. Gullit was drie keer getrouwd en kreeg bij elke vrouw twee kinderen (in totaal zes).

De drie vrouwen met wie hij naar het altaar stapte, waren Yvonne de Vries, Cristina Pensa en Estelle Cruijff, terwijl zijn kinderen Maxim, Joelle, Charmayne, Quincy, Sheyenne en Felicity heten.

Tot op de dag van vandaag wordt Gullit herinnerd als een van de beste spelers in Nederland en Italië. Zijn carrière was er een van een echte kampioen en we blijven graag naar zijn vlotte babbel in sportprogramma's luisteren.

Volg ons op MSN om elke dag de beste artikelen te ontvangen